Yenə pərişandı payız, pəjmürdədir halı, tutulubdu qaş-qabağı. Küskün baxışından qəm süzülür, nəmdir üzü. Yenə hicran notuna, həsrət akkorduna köklənib,- ayrılıq şərqisi oxuyur.

Dəli rüzgarın qəm neyindən qopan ayrılıq havasından havalanıb sanki. Qürbətə köç edən qərib quşların boş qalan yuvalarına vida nəğməsindən, ahı budaqları göynədən, xəzana dönən yarpaq xışıltısı nalələrindən bitab olubg Kövrəlib, doluxsunub Payız. Sınıq könlü neyə dönüb, qəm ələyir, nəm süzülür baxışından, gildir-gildir yaşa dönür gözlərində...

Nələrin intizarının, nəyin xiffətini çəkir? Narın-narın, həzin-həzin nalə çəkib, için-için yağış dilində nədən ağlayır payız!? Yoxsa üryan ağacların, saralan otların, ləçəkləri xıncım-xıncım olan çiçəklərin xiffətini çəkir. Nəğməsi yetim qalan quş yuvalarının kədərindənmi belə qəmlənib?

Bəlkə yerini tutacaq qarlı-çovğunlu qışın nəfəsini duyub, addım səsindən diksinib. Şaxta-ayazın saçlarını yolduğu məcnun söyüdləri, xan çinarları, ürüyən ağacları üşüdəcəyinin kədərini yaşayır...

Qəm eyləmə qızılı donlu, xəzan naxışlı, barlı-bəhrəli, çal-çağırlı payız. Gah nurlu simalı, ilıq təbəssümlü, gah da küskün baxışlı müdriklik rəmzi fəsil. Sən həm də sevənləri qovuşduran toy-büsat fəslisən. Ayrılıqların vüsal çələngisən.

Qüssə, qübar niqabını çək üzündən, sıyrıl qəmdən. Qəm buludu yoxa çıxsın, qoy qurutsun zərrin-zərrin al şəfəqlər nəm üzünü. Təbəssümün paklandırsın ürəkləri, gerçək olsun könüllərin diləkləri...

Tab edərik qışın şaxta, ayazına, çovğunua, dumanına, boranına. Diləyimiz yenə yaşıl don geyinər, qönçə olar, çiçəkləyər ümidimiz, qərb quşlar dönər isti yuvasına, cah-cəlallı, xoş növraqlı günlər gələr, bağça-bağlar bar yetirər, var gətirər. Ürəklərdə puçur-puçur sevda bitər, yetişərsən sevgi dolu ürəklərin harayına.

Qəm eyləmə xəzan naxışlı, nur çöhrəli fəslim mənim...

Adilə Səfərova,  əməkdar mədəniyyət İşçisi