Bu danılmaz bir faktdır ki, gənçlərimizin hamısı ali məktəbə yalnız təhsil, elm almaq üçün gəlmir. Bəziləri diplom üçün, bəziləri valideyinlərinin xatirinə və s. və i. Xoşbəxtlikdən bura elm, təhsil, ədəb-ərkan dalınca gələnlərdə var və buraya MƏBƏD kimi müqəddəs baxanlarda. 

Görkəmli nəzəriyyəci alim professor Cahangir Məmmədlinin təbrincə desəm “Əsgər lap elə birinci kursdan peşəkar jurnalist kimi tanınmaqdadır”. Mən isə Əsgərin özü və yaradıcılığı ilə tanış olandan bu qənayətə gəldim ki, Əsgər elə ağlı kəsəndən, sözün məsuliyyətini dərk edəndən bu peşənin yolçusudur. 

Sözündə, əməlində xüsusi bir “universitet patriotizmi hiss olunan” Əsgər İsmayılovla ilk tanışlığım Bakı Dövlət Universitetinin Jurnalistika fakültəsində oldu. Beş il bundan əvvəlin sözüdür. Qiyabi şöbədə “Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti dövrünün mətbuatı” adlı fənni tədris edirdim. İlk dərs zamanı fənnin tədrisinə başlamamışdan əvvəl auditoriyaya belə bir sual ünvanladım. “Niyə məhz jurnalist peşəsini secdiniz?” Cavablar müxtəlif oldu. Peşəni sevərək gələnlərdə, təəssadüfən seçənlərdə...

Auditoriya ilə ilk tanışlıqda Əsgər İsmayılovun təkcə cavabı yox, həm də mütaliyəsinin genişliyi, ədəb-ərkanı, sözə vurğunluğu, hazırcavablığı, klassikaya münasibəti diqqətimdən yayınmadı. Növbədi dərs zamanı aydın oldu ki, Ə. İsmayılov hələ BDU-nun Jurnalistika fakültəsinə qəbul olmamışdan əvvəl dövrü mətbuatda çap olunur. Odur ki, növbəti dərslərdə Əsgərə ilk sualım bu olurdu. “Əsgər təzə nə yazmısan? Beləliklə, yalnız mən deyil, Jurnalistika fakültəsində Əsgərə münasibət yalnlız müəllim-tələbə deyil, həm də həmkar münasibəti oldu. 

Həmkarım Əsgər İsmayılovun “Məbəd” esselər toplusu qarşımdadır. O, toplunu özü demiş “maarif, mədəniyyət, ədəb-ərkan çırağının şölə saçan məbədi” Bakı Dövlət Universitetinin 105, Jurnalistika fakültəsinin 55 illik yubileyinə həsr edib.  

Doğrusunu deyim ki, diqqətimi daha çox kitabın adı cəlb etdi MƏBƏD. Yadıma 2011-ci ildə “Universitetlərin Şahı, Universitetim-BDU” adlı məqaləm düşdü. “Avropa ilə Asiyanın qovşağında parlayan bu məşəl” xalqımızın maarifində, elmində, mədəniyyətində əbədi bir məşələ çevrilərək qəlbimizi, şüurumuzu nura qərq etdi. Yəqin ki, bu fikrimə görə dünənki institutlar, bugünkü universitetlər məndən inciməzlər. Axı onlar hamısı BDU-nun “şinelindən çıxmışlar”.

“Universitet patriotizmi” olmaq Əsgərə müəllimlərindən, ailəsindən, babası, qabaqcıl maarif işçisi İslam Əliyev tərəfindən keçibdir desəm məncə yanılmarıq. Çünki, Əsgərin göz açdığı, tərbiyə aldığı ailə, formalaşdığı mühit elm, urfan sahiblərinin məkanı olub. Odur ki, “Məbəd”i oxuduqca hər sözün də, hər fikrin də “universitetimizin Əsgəri”nin söz dünyası, sözə məsuliyyəti, özünəməxsus orijinal yaradıcılıq üslubu ilə yanaşı ədəb-ərkanı gözlərim önündə canlanırdı. 

Gənc yazar sanki hər sətrində bu müqəddəs “MƏBƏD”i yaradanlara, yaşadanlara sevgisini, sayğısını söz ilə vəsf edir, ucaldır və onu “Milli xəzinəmizin cövhəri”nə bənzədir. “Tələbəni Vətənə sevgi üstə kökləyən -MƏBƏD” adlandırır. Heç də təsadüfü deyil ki, kitabdakı məqalələrin əksəriyyəti də BDU-nun tarixinə, bugününüə həsr edilib.           

Ə.İsmayılov üçün yaradıcılıq “yazmaq, yaratmaq və yaşatmaq” deməkdir. O, yazılarında Vətənini, Bayrağını, Zəfərini, millətini, maarifini, dəyərlərini yaşadır. “Vətən, universitet, bir də tələbə sevgisini batinində yaşadan usdad!” məqaləsində gənc jurnalist bir daha bunları sübut edir. 

Əsgərin yazılarında daha çox oxucunun diqqətini cəlb edən məqamlardan biri də onun orijinal sərlövhələridir. “Anlamaq dərdini anlamaq səadətinə çevirən adam”, “Pirani fakültənin nurani ismi”, “İstibdad qaranlığından İstiqlal aydınlığına”, “Şərqdə doğulub Qərbdə batmayan günəş”, “Zəfərin və səfərin 28 may səhəri”, “Əyan və bəyan ifadəsinə rezüme” və s. Burada gənç yazarın sözə həm ehtiramla yanaşması, həm də şairanə, obrazlı şəkildə özünəməxsus seçimi var.

Əsgər gənç olmasına baxmayaraq yaradıcılığında klassikaya geniş yer verib. “Ədəbiyyat xalısına mənəviyyat ilmələrilə naxış vuran ədib” adlandırdığı görkəmli yazıçı, ədəbiyyatşünas alim, pedaqoq “qələm və mənəviyyat adamı” Mir Cəlal Paşayevin söz və öz dünyasını ustalıqla aça bilib.      

Ə.İsmayılov “Əli bəy Hüseynzadə: 160, yaxud o ömrün içində 60”, “Milli yaddaşda: dərc və dərk edilmək” adlı məqalələrində “Millətin təfəkkür xəzinəsi” (Ofeliya Bayramlı) adlandırılan “Füyuzat” ədəbi məktəbinin bizə miras qoyub getdiyi, bitib-tükənməz xəzinədən bəhs edir və sonda gənclərimizi klassiklərimizin amalına və əməlinə sadiq, layiq varis olmağı tövsiyyə edir. O, sovet dönəmində füyuzatçılara qarşı olan ideoloji baxışlara da öz münasibətini bildirir və bu gün onların öyrənilməsi, tədqiq, təqdimi sahəsindəki müsbət təcrübəni alqışlayır. 

Ümumiyyətlə, Əsgərin istər klassikaya, istər müasirliyə həsr etdiyi məqalələrini oxuyarkən, görkəmli mühacirşünas alim, professor Abid Tahirlinin “nəsillərarası irs-varislik əlaqəsi qırılsun, sələf-xələf münasibətləri möhkəm tellərlə əlaqələnsin” tövsiyyəsini xatırladım.

Əsgərin “Kitab bağışlamağı ənənəyə çevirək” adlı məqaləsində gəncliyə bir cağrış var. “Kitab bağışlamaq böyüklüyümüz, ucalığımız, savabımızdır” söyləyən müəllif kitabı haqlı olaraq mənəvi dünyamızın əvəzsis xəzinəsi adlandırır və o kitaba daha yaxın olmağı tövsiyyə edir ki, “Milli varlığımızın şah əsəri-Ana dilim”izi yaşadaq, qoruyaq. Ana dilimiz həm də milli kimliyimizdir. Kimliyimizi yaşatmaq isə bizim mizana, ölcüyə gəlməyəcək dərəcədə böyük, müqəddəs vətəndaşlıq borcumuzdur. Gənç yazar bunu tələb edir, gənclikdən. Tək bunumu tələb edir? Yox! 

“Üçrəngli bayrağa sarınan gənclik” adlı məqaləsində gəncliyi bu bayrağı daima ucaltmağa, yaşatmağa səsləyir. “Məbəd”i oxuyarkən həm də bu qənayətə gəldim ki, jurnalistikamızın, sözümüzün keçiyini çəkən bir Əsgər gəlir sıramıza. Gəlişin mübarək, qədəmin uğurlu, Əsgər balam!        

Qərənfil Dünyamin qızı
Əməkdar jurnalist