...Deyilən söz yadigardır

Həmid Abbas-90

Akademik Nizami Cəfərovun çox dəyərli kəlamlarından birində deyilir: “Biz gərək örnək insanlarımıza dəyər verək, onlara tanıdaq”. Qazax mahalı Azərbaycanımıza çoxsaylı örnək insanlar bəxş edib və onlardan bir də Həmid Abbasdır desəm düşünürəm ki, səhv etmiş olmaram. Bu günlər ədəbi ictimaiyyət şair, tərcüməçi, jurnalist, ictimai xadim, əməkdar incəsənət xadimi Həmid Abbasın 90 illik yubileyini qeyd edir. Bu xüsusda mən, Seymur Orucovun və Barat Vüsalın şəxsində Ağstafa Rayon İcra Hakimiyyətinin , AYB Qazax Filialının və Qazax-Tovuz Regional Mədəniyyət İdarəsinin, Həmid Abbasın 90 illik yubileyi ilə əlaqədar birgə təşkil etdikləri və yüksək səviyyədə keçən tədbirini alqışlayır, şairiin bir oxucusu olaraq təşkilatçılara təşəkkürlərimi bildirirəm.

Bu yerdə Xalq şairi Məmməd Arazın bir beyt şeri yada düşür:

Bir xatirəm köçəcəkmi xatirələrə,

Min xatirə köçəcəkdir mənimlə əfsus..

Və mən də Böyük Səməd Vurğunun ”De gəlsin hər nəyin vardır, Deyilən söz yadigardır” kəlamlarına əməl edərək, istədim ki, şairin 90 illik yubileyi ərəfəsində məndən də bir xatirə yadigar qalsın...
1970-1981 ci illərdə Azərbaycan KP Mərkəzi Komiitəsində məsul vəzifədə çalışmış, 18 il Mədəniyyət İşçiləri Müstəqil Həmkarlar İttifaqı Respublika Komitəsinin sədri vəzifəsində işləmiş Həmid Abbas, Azərbaycan ictimai həyatında yaxşı tanınan bir vəzifə sahibi olmaqla həm də gözəl şair, tərcüməçi və jurnalist və vətənpərvər bir şəxsiyyət idi. Şəxsi münasibətlərimiz olmasa da mən onu həm ictimai xadim kimi, həm də şair kimi yaxşı tanıyır, şeirlərinə yazılmış mahnılara sevə-sevə qulaq asır, şeirlərini oxuyurdum. Yadımdadır 1985-ci ildə onun yeni, “ Ömrün elə çağıdır ki...” kitabı nəşr olunanda görkəmli ədəbiyyatşünas alim, Xalq yazıçısı Əzizə Cəfərzadə “Ədəbiyyat və İncəsənət” qəzetində bir məqalə yazmış, nəğmələr şairi kimi Həmid Abbasın yaradıcılığına yüksək dəyər vermişdi. Məqaləni oxuduqdan sonra mən də kitabın axtarışına çıxmışdım. O vaxtlar kitablar ancaq kitab mağazalarlnda satılırdı və mən də hansı kitab mağazasına üz tuturdumsa ancaq “Kitab artıq satılıb” cavabını alırdım. Təsəvvür edin ki, 7000 nüsxə ilə nəşr olunmuş kitabı tapa bilmirdim. Nəhayət şairin həmin kitabını Bakı şəhərinin ucqar məhəllələrindən birində yerləşən bir mağazadan tapdım və o gündənhəmin kitab mənim kiçik kitabxanamın ən əsas yerlərindən birində qərar tutb və sevimli kitablarımdan biridir. O vaxtdan sonra çox istəyirdim ki, şairin özü ilə görüşüm, yaxından tanış olum və ünsiyyət qurum.

Belə bir imkan 1994-cü ildə yaranmışdı. Həmin ilin payız vaxtları idi. Həmid Abbas “Qazax” Xeyriyyə Cəmiyyətinin idarə heyətinin bir neçə nəfər üzvləri ilə, Cəmiyyətin Mingəçevir şəhərində filialını təşkil etmək üçün Mingəçevirə gəlmişdilər. Cəmiyyətin filialını böyük coşqu ilə təssis etdik. O vaxtlar Mingəçevirdə polis rəisi vəzifəsində işləyən, vətənpərvər və təəsübkeş eloğlumuz Xəlil Xəlilov ( Görkəmli ziyalımız Hüseyn müəllimin kiçik qardaşı) cəmiyyətin filialının təşkilinə böyük dəstək verirdi. Təvəzökarlıqdan uzaq da olsa qeyd edim ki, mən də bu məsələdə aparıcı şəxslərdən biri idim. Tədbirdən sonra axşam şam yeməyi ətrafında əyləşdik və “Qazax” Xeyriyyə Cəmiyətinin tərkib hissəsi kimi filialın qarşısında duran vəzifələrindən ətraflı söhbət açdıq. Arada poeziya da yaddan çıxmadı və təbii ki, söhbətin mərkəzində Həmid Abbas dururdu. Həmid Abbas Mingəçevir şəhərindən, onun qurucularından, Böyük şairimiz Səməd Vurğunun Mingəçevirə səfərlərindən, onun şəhərin qurucularına həsr etdiyi “Muğan” poemasından, poemanın qəhrəmanı Sarvan Salmanovdan ətraflə söhbət açdı. Sonda özünün də Mingəçevirə şeir həsr etdiyini dedi və həmin şeirin dərc olunduğu kitabı mənə göndərəcəyinə söz verdi.

Xarakter etibarı ilə çox mehriban və səmimi olan Şairlə beləcə çox səmimi ünsiyyətimiz yarandı. Onunla ikinci görüşümüz 1996-cı ilin noyabrında Mingəçevirdə Xalq şairi Səməd Vurğunun 90 illik yubileyi keçirilən günlərdə oldu. Bu yubiley haqqında mən bir neçə dəfə ətraflı yazmış və danışmışam və təkrarçılığa yol vermək istəmirəm. Yubileyə gələnlər arasında Həmid Abbas da var idi və onunla uzun illərin yaxın adamı kimi çox mehriban görüşdük. Həmid müəllim keçən görüşümüzdə söz verdiyi kitabı da özü ilə gətirmişdi.

Yubiley tədbirlərində iştirak etmək üçün Mingəçevirə gəlmiş Fərman Eyvazlının ölümü ilə bağlı olay barədə də əksəriyyətin məlumatı olduğu üçün təfərrüata varmıram. Baş vermiş hadisə hamımız kimi Həmid Abbasın da şair qəlbini sarsıtmışdı və ertəsi gün, Fərman Eyvazlı ilə son səfər yoldaşı olan şair, ürək yanğısı ilə aşağıdakı şeirini yazıb mənə göndərmişdi: (Şeirin əlyazma variantı məndədir). Həmin şeiri təqdim edir və hər iki ziyalımızın xatirəsini ehtiramla yad edirəm:

“Son səfər”

Qələm dostum Fərman Eyvazlının

əziz xatirəsinə

Bir qızıl payızda çıxdı səfərə,

Yol boyu danışdı, güldü dostumuz

Günorta şatanda Mingəçevirə,

Fərəhdən gözünü sildi, dostumuz.

Söz açdı cavanlıq illərindən O,

Qazağın ətirli güllərindən O,

Sonra yapışaraq əllərimdən O,

Sonsuz sevincini böldü dostumuz.

Sən demə son dəfə gülürmüş Fərman