Şa­ir Lə­tif Hü­seyn­li ilə ta­nış­lı­ğı­mız 1982-83-cü il­lə­rə tə­sa­düf edir. Əs­lən  Gür­cüs­ta­nın  Mu­ğan­lı kən­din­dən olan Xu­da­ver­di Qa­sım­lı ad­lı is­te­dad­lı bir şa­ir (Qardaşımın dos­tu­ idi) mə­nim şe­ir­lə­ri­mə baxanda məs­lə­hət bil­di ki, (O vaxt­lar Sə­məd Vur­ğun adı­na mə­də­niy­yət sa­ra­yın­da ta­nın­mış şa­ir Xa­say Ca­han­gi­ro­vun rəh­bər­li­yi ilə ədə­bi bir­lik fəa­liy­yət gös­tə­rir­di.) o ədə­bi mü­hit­lə “qay­na­yıb-qa­rı­şım”...

Elə də ol­du. Ora­da Lə­tif Hü­seyn­li ilə bə­ra­bər, Əş­rəf Vey­səl­li, Zi­rəd­din Qa­far­lı, Ra­uf Qa­rai­şıq, İb­ra­him İl­yas­lı ki­mi  is­te­dad­lı şa­ir­lər­lə də dost­lu­ğu­mu­zun bü­növ­rə­si qo­yul­du.

Tə­əs­süf­lə qeyd et­mək is­tər­dik ki, o gün­lər­dən  ta­nı­dı­ğı­mız, in­di də əziz xa­ti­rə­lə­ri ha­mı­mı­zın qəl­bi­miz­də ya­şa­yan is­te­dad sa­hib­lə­rin­dən Gül­ba­la Meh­di, Zül­fə­li Zül­fə­li­yev, Sa­va­lan Əh­mə­dov, Əs­gər Ey­va­zoğ­lu, Qu­lam Fey­zul­la­yev, Mir Sa­bir, Adil Ta­hir, Xa­liq Oğuz, və baş­qa ya­ra­dı­cı şəxs­lər in­di haqq dün­ya­sı­na qo­vuş­muş­lar. Mə­kan­la­rı cən­nət ol­sun!

Son­ra­lar tanınmış şair Əş­rəf Vey­səl­li­nin (Şəfiyevin) da­ha son­ra gənc şair İb­ra­him İl­yas­lı­nın rəh­bər­li­yi ilə şə­hər ədə­bi ic­ti­ma­iy­yə­ti ye­nə də yı­ğı­şar,  ma­raq­lı gö­rüş­lər, təd­bir­lər ke­çi­ri­lər­di...

Se­vim­li şə­hə­ri­miz­də Poe­zi­ya evi­nin (Di­rek­to­ru, AYB-nin Poe­zi­ya böl­mə­si­nin rəh­bə­ri İb­ra­him İl­yas­lı), son­ra AYB-nin Sum­qa­yıt şə­hər bölmə­si­nin (İlk səd­ri mər­hum şair Sa­bir Sar­van, in­di­ki səd­ri şair Gül­na­rə Cə­ma­ləd­din) ya­ran­ma­sı və bu gün də gör­dü­yü­müz ənə­nə­lə­rin da­ha  gö­zəl şə­kil­də da­vam et­di­ril­mə­si sa­kin­lər ara­sın­da is­ted­lı in­san­la­rın çox ol­du­ğu­nu və ümu­miy­yət­lə, bu şə­hər­də ya­şa­yan­la­rın in­cə­sə­nə­tə, ədə­biy­ya­ta, xü­su­sən də poe­zi­ya­ya ne­cə bağ­lı ol­duq­la­rı­nın əya­ni gös­tə­ri­ci­si­dir.

Azər­bay­can ədə­biy­ya­tı­nın klas­sik nü­mu­nə­lə­ri­ni, xü­su­sən də M. Ə. Sa­bi­rin, M. Ara­zın, Ə. Kə­ri­min və baş­qa se­vi­lən şa­ir­lə­ri­mi­zin şe­ir­lə­ri­ni Lə­tif Hü­seyn­li­nin di­lin­dən çox eşit­mi­şik. (Elə in­di də) Öz şe­ir­lə­ri­ni çox na­dir hal­lar­da -  dost­la­rın tə­ki­di ilə oxu­yur­du. Ha­fi­zə­miz­də də elə o vaxt­lar­dan özü­nə yer tu­tub onun  şe­ir­lə­ri.

İlk ba­xış­dan şai­rin da­xi­li alə­mi ilə ta­nış ol­maq üçün o şe­ir­lə­rin­dən və ya bənd­lər­dən bə­zi­lə­ri­ni siz­lə­rə  təq­dim et­mək is­tə­yi­rik:

(Sən­dən da­nı­şı­ram  şei­rin­dən)

... Sən­dən da­nı­şı­ram, eh, be­lə-be­lə,

Gör ne­cə özü­mü al­da­dı­ram ha...

Bir na­ğıl baş­la­dım mən bi­lə-bi­lə,

Xa­ti­rə na­ğı­lı, qur­ta­ran de­yil.

San­ki xa­ti­rə­lər qur­ta­ran yer­dən

Sən­siz­lik baş­la­yır, sən­siz­lik da­ha.

Və ya;

Na­ğıl do­lu yu­xu gör­düm yat­ma­mış,

Qərq ol­dum eşq dər­ya­sı­na bat­ma­mış.

Əlim ge­dib yar əli­nə çat­ma­mış

Düş­düm hə­yat axı­nın­da se­lə mən.

Qis­mət ol­du, ki­mə ki­min həs­rə­ti,

Ki­mə se­vinc, ki­mə qə­min həs­rə­ti,

Xoş­dur mə­nə sev­gi­li­min həs­rə­ti,

Min vü­sa­la də­yiş­mə­rəm be­lə, mən.

Bi­çi­lib­dir, bu qəm mə­nim bo­yu­ma,

Qa­tı­lıb­dır çö­rə­yi­mə, su­yu­ma.

Bir ömür­lük hic­ran dü­şüb pa­yı­ma;

Bir ömür­lük “kef” çə­ki­rəm hə­lə mən.

Ya­xud;

                                   (ix­ti­sar­la)

Mən­dən bir uğur­lu ta­le di­lə­mə,

Əlim­dən nə gə­lir kü­süb elə­mə,

Iki­miz bir­lik­də “Ya­nıq kə­rə­mə”

Kök­lən­miş bir hə­zin sa­zıq, şei­rim.

Ay mə­nim ar­xa­sız ya­zıq şe­rim!

... “Gə­ray­lar” köv­rə­lib elə­yən de­yil,

Uza­ğı rəhm edib de­yər­lər, əyil.

Əyi­lən de­yil­sən dö­yül. ha dö­yül,

Qay­da­sı-qa­nu­nu “po­zuq” şei­rim,

Ay mə­nim ar­xa­sız ya­zıq şei­rim!

Baş­qa bir şei­rin­dən;

Ki­min ətə­yi­nə əl uzat­dım­sa,

Əlim göy­də qal­dı, ətək çə­kil­di.

Əyi­lən bel­lə­ri sı­ğal­la­dı­lar;

Mə­nim düz be­li­mə kö­tək çə­kil­di.

... Hər­dən bir səs gə­lir, am­ma ürək­dən;

O səs çox səs­lər­dən da­ya­nır ön­cə.

Haq­qı,- öz için­də bo­ğub öl­mək­dən,

Haq­qı,- de­yib öl­mək yax­şı­dı mən­cə

İs­te­dad­lı in­san­lar üçün tən­ha­lıq elə döv­rün qay­ğı­la­rıı­nı çək­mək, möv­cud və­ziy­yət­lə­rə təh­lil ve­rə­rək çı­xış yol­la­rı­nı araş­dır­maq, doğ­ru yo­lu gös­tər­mək, yə­ni  cə­miy­yət­lə mü­na­si­bət­də ol­maq de­mək­dir. Əmin­lik­lə de­yə bi­lə­rik ki, şa­ir dos­tu­muz da  be­lə is­te­dad sa­hib­lə­rin­dən­dir. Bir az da bu sə­bəb­dən­dir ki, in­di­yə qə­dər üzv­lük üçün nə AYB-yə, nə də bir-bi­rin­dən də­yər­li şe­ir­lə­ri­ni ki­tab ha­lın­da bu­rax­dır­maq üçün ki­mə­sə mü­ra­ci­ət  edib.

91-cı il­lər­dən əv­vəl Azər­bay­can nəş­riy­yat­la­rın­da Döv­lət he­sa­bı­na “Şai­rin ilk ki­ta­bı” se­ri­ya­sın­dan ki­tab­lar bu­ra­xı­lır­dı və mü­əl­li­fi­nə də yük­sək qo­no­rar ve­ri­lir­di (AYB-yə üzv olanlara ev,  te­le­fon çə­ki­li­şi və s. bu ki­mi də­yər­lən­dir­mə­lər olurdu). Heç o dövr­lər­də də bi­zim bil­di­yi­mi­zə gö­rə nə nəş­riy­yat­la­ra, nə də re­dak­si­ya­la­ra mü­ra­ci­ət et­mə­miş­dir. Hal­bu ki, bü­tün sa­da­la­dıq­la­rı­mız onun ha­lal haq­qı idi. İn­di­yə qə­dər onun qə­zet-jur­nal­da, al­ma­nax­lar­da dərc olu­nan və ya   efir­lər­də səs­lən­di­ri­lən şe­ir­lə­ri də yal­nız  qay­ğı­keş dost­la­rı­nın sa­yə­sin­də ol­muş­dur. Ne­çə il­dir ki, bu ki­tab­da cəm olan şe­ir­lə­ri da­vam­lı ola­raq on­dan al­ma­ğa  ça­lış­ma­ğı­mış axır ki, bi­zim is­tə­yi­miz­lə nə­ti­cə­lən­di...

Xalq şai­ri B. Va­hab­za­də­nin “Dün­ya fir­la­nır axı” şei­ri­nə ca­vab ola­raq qə­lə­mə al­dı­ğı (ix­ti­sar­la ver­di­yi­miz) bu nü­mu­nə və ya is­tə­ni­lən şei­ri onun ya­ra­dı­cı­lı­ğı haq­da söy­lə­di­yi­miz fi­kir­lə­rin təs­di­qi ki­mi də də­yər­lən­di­ri­lə bi­lər;

 (ix­ti­sar­la)          

Za­lım za­lım­lı­ğın­da, fa­ğır fa­ğır­lı­ğın­da,

Kim­sə­si­zin dərd­lə­ri özü ağır­lı­ğın­da.

Hə­yat hə­yat ye­rin­də, na­ğıl na­ğıl­lı­ğın­da;

Mən al­dat­ma, us­tad, dün­ya fır­lan­mır axı.

Fır­lan­say­dı bi­zim də “hə­yə­tə”gün dşər­di,

Im­kan­lar­la is­tək­lər üst-üs­tə çin dü­şər­di.

Haqq-əda­lət de­yir­lər; o ya­lan­dı, o şər­di!

Mən al­dat­ma, us­tad, dün­ya fır­lan­mır axı.

Əs­rin əv­vəl­lə­rin­dən tö­kü­lən şə­hid qa­nı

Hə­lə də qan için­də bo­ğur Azər­bay­ca­nı.

Gö­rüm lə­nə­tə gəl­sin bu ya­zı­nı ya­za­nı,

Mən al­dat­ma, us­tad, dün­ya fır­lan­mır axı.

Si­ya­sət alə­min­də yü­zü­nü fır­la­dır­lar,

Qat­la­yınb ne­çə mər­din di­zi­ni, fır­la­dır­lar.

Dün­ya­nı fır­la­da­nın özü­nü fır­la­dır­lar,

Mən al­dat­ma, us­tad, dün­ya fır­lan­mır axı,

Bəx­ti­miz pi­ya­da­dı, qəd­di­miz əzik-üzük,

Gəl dü­zü­nü da­nı­şaq, biz ki düz oğ­lu dü­zük.

Dün­ya öz ye­rin­də­di, fır­la­nan elə bi­zik,

Mən al­dat­ma, us­tad, dün­ya fır­lan­mır axı.

Bu­dur, də­yər­li oxu­cu­lar! İn­di si­zin qar­şı­nız­da du­ran bu nü­mu­nə­lərres­pub­li­ka ədə­bi mü­hi­tin­də az ta­nı­nan, am­ma öz dəs­ti-xət­ti ilə fərq­lə­nən şa­ir Lə­tif Hü­seyn­li­nin ha­mı­mı­za ər­ma­ğa­nı­dır. Ya­lan­çı tə­rif­lər­dən xoş­lan­ma­yan  dos­tu­mu­zun hə­qi­qə­tə, sə­mi­miy­yə­tə olan say­ğı­sı­nı bil­di­yi­miz­dən­dir ki, ürə­yi­miz­dən  ke­çən fi­kir­lə­rin bir qis­mi­ni siz­lər­lə bö­lüş­mək­dən çə­kin­mi­rik.

Ta­rix bo­yu ba­şı bə­la­lar çək­miş yur­du­mu­zun kə­də­ri, bu məh­ru­miy­yət­lə­rin sə­bəb­lə­ri, ata-ana, ailə-öv­lad mə­həb­bə­ti, düz­lük, sə­da­qət car­çı­sı ol­maq, Uca Tan­rı­ya bağ­lı­lıq və s. ki­mi mü­qəd­dəs duy­ğu­lar yad­da­şı­mız­da iz­lər bu­ra­xan  bu şe­ir­lə­rin qa­yə­si­ni təş­kil edir. Cə­miy­yə­ti­mi­zin, ümu­miy­yət­lə, in­san­lı­ğın, es­te­tik də­yər­lə­ri­mi­zin in­ki­şa­fı­na ma­ne olan ün­sür­lə­ri, elə­cə də dün­ya­mı­zın gə­lə­cə­yi na­mi­nə sü­nii­lik­lə­ri, dav­ra­nış­la­rı və əməl­lə­ri ilə bu də­yər­lə­rə köl­gə sa­lan üz­də­ni­raq­la­rı qam­çı­la­maq işin­də də elə bil ona Cə­lil Məm­məd­qu­lu­za­də­nin, Mir­zə Ələk­bər Sa­bi­rin “su­yu sıç­ra­yıb”;

İki çaq­qal bir-bi­ri­ni öy­dü­lər,

Əl­bir olub haq­qı ya­man əy­di­lər.

Ne­çə fi­lin xa­ti­ri­nə dəy­di­lər;

Nə­di, nə­di ula­ma­ğı ba­car­mır.

Yan­la­rı­na cəm ol­du­lar tül­kü­lər,

Ye­yib-içib dəm ol­du­lar tül­kü­lər.

Zü­ra­fə­yə lağ elə­yib gül­dü­lər:

-“Bu ki, quy­ruq bu­la­ma­ğı ba­car­mır”.

Ar-abı­rı qu­ru ada sat­dı­lar,

Yax­şı­la­rı ya­man­la­ra qat­dı­lar.

Qo­ca şi­rə at­ma­ca da at­dı­lar;

Da­ha mey­dan su­la­ma­ğı ba­car­mır.

Söy­lə­di­lər: “-Yax­şı ba­xın bir bi­zə,

Yer üzün­də tay ta­pı­lar gör bizə?!

Kim­dən ar­tıq nə qal­dı­sa, ver bi­zə,

Baş­qa­la­rı ya­la­ma­ğı ba­car­mır”.

Elə ha­mı çaqq­la­ra ver­sə səs,

Çaq­qal öm­rü sa­yı­lar­dı mü­qəd­dəs.

Nə yax­şı ki, bu dün­ya­da hər bir kəs

Çaq­qa­la­ra qul ol­ma­ğı ba­car­mır.

Ya­xud;

Qar­qa­ra­ya bağ­lan­mış it,

Qu­laq­la­rı dağ­lan­mış it,

Hür, yax­şı, hür.

De ki, bu ev-eşik,

Bu hə­yət-ba­ca mə­nim­ki­di.

De ki, bu na­ğıl do­lu

Hə­yat-tap­ma­ca mə­nim­ki­di,

Hür, yax­şı, hür.

Çöl­də, ba­yır­da qal­maq­dan

Bir hə­yət­də qal­maq yax­şı­dı.

Kü­çə iti ol­maq­dan

Ev iti ol­maq yax­şı­dı,

Hür, yax­şı, hür.

Hər ye­tə­nə yol ver­məz­lər,

Hür­mə­yə­nə yal ver­məz­lər.

“Gö­rü­nən da­ğa bə­ləd­çi nə la­zım” - de­yib ata­la­rı­mız. Bi­zim qə­naə­ti­mi­zə gö­rə onun şe­ir­lə­ri “özü-özü­nü təb­liğ edən” və sev­di­rən poe­zi­ya nü­mu­nə­lə­ri­dır;

               (ix­ti­sar­la)

Mən­li gün­lə­rin­də ağ­la­ma, qı­zım,

Axı, bu gün­lə­rə ca­vab­de­həm mən.

O ki­çik qəl­bi­ni tit­rə­də bi­lən

Se­vin­cə, kə­də­rə ca­vab­de­həm mən.

“Dərs­lə­ri­ni oxu” de­mi­şəm sə­nə,

Ni­yə bu­lud ki­mi dol­mu­san yenə?

Bir­cə dərs oxu­maq dü­şür öh­də­nə,

Fi­kir ver, nə­lə­rə ca­vab­de­həm mən.

Kim­sə “ mə­nəm” de­yib oxu­yur mey­dan,

Si­la­ha sa­rı­lıb hey de­yir qan-qan.

Ni­ga­ran qal­mı­şam qo­ca dün­ya­dan;

Yer­lə­rə, göy­lə­rə ca­vab­de­həm mən.

Ço­xu­nu de­mi­rəm, qay­ğım çox hə­lə,

Gö­rür­sən, ge­cik­mək ol­maz heç ye­rə.

İn­di tu­ta­ca­ğım iş­lə­rə gö­rə

Gə­lən nə­sil­lə­rə ca­vab­de­həm mən.

Ağ­la­ma, göz ya­şın ata qəl­bi­mi

Əri­dib mum edir, əzir daş ki­mi.

Və­tən qar­şı­sın­da və­tən­daş ki­mi

Və­tən­da­şa gö­rə ca­vab­de­həm mən.

 Oxu­duq­ca ada­ma elə gə­lir ki, şai­rin ya­ra­dı­cı­lı­ğı döv­rü­mü­zə, cə­miy­yə­ti­mi­zə bir güz­gü­dür. Ni­za­mi Gən­cə­vi­nin “İs­kən­dər­na­mə”sin­də­ki “Güz­gü qa­yırt­dır­ma”sı mə­sə­lə­sin­də də da­hi şai­rin əsas ide­ya­sı elə cə­miy­yə­tin hər bir üz­vü­nün bir-bi­ri üçün güz­gü ro­lun­da ol­ma­sı ide­ya­sı  idi... 

Də­fə­lər­lə gö­rü­şüb söh­bət et­mi­şik, ədə­bi mü­za­ki­rə­lə­ri­miz olub ...  Gör­mə­yən­də də su­rə­ti gö­zü­mün önün­də can­la­nıb; kə­dər­li, sı­xın­tı­lı... Göz­lə­ri­nin, çöh­rə­si­nin al­tın­da, bə­zən şaq­raq gü­lüş­lər­də giz­lə­nən  o sir­li alə­mi az da ol­sa duy­maq üçün elə şe­ir­lə­ri də bə­ləd­çi ola bi­lir...

Ba­xı­ram dün­ya­nın bu gər­di­şi­nə,

Də­li bir ağ­la­maq ke­çir kön­lüm­dən.

                             Alı Mus­ta­fa­yev

Bu də­li gər­diş­li də­li dün­ya­da

Hər oğul ba­şı­nı sax­la­ya bil­mir.

Hər ba­xıb kön­lün­dən ağ­la­maq ke­çən

Sın­dı­rıb özü­nü, ağ­la­ya bil­mir.

Ağ­la­san sə­si­nə qu­laq asan kim,

Har­da­dı hər sə­sə səs ve­rən ha­ki­m?!

Də­mir qa­pı­la­rı açam­mır “sim-sim”.

Kök­lü ya­ra­la­rı bağ­la­ya bil­mir.

Ha­mı­nın sev­di­yi bu xalq, bu Və­tən

Nə­dən be­lə gün­də.., gö­rə­sən, nə­də­n?!

Şəx­siy­yə­ti ge­dən , mən­li­yi ge­dən

Mil­lət sa­ba­ha bel bağ­la­ya bil­mir.

Bu dər­din dər­ma­nı yox­du bəl­kə də,

Elə bu da bir növ haq­dı bəl­kə də.

Al­lah üzü­mü­zə bax­dı bəl­kə də;

Al­lah­dı, ney­lə­sin bax­ma­ya bil­mir.

Bəl­kə də de­yə­cə­yi­miz bu söz­lə­ri oxu­yan­da şa­ir dos­tu­muz az da ol­sa biz­lər­dən alı­na bi­lər, çün­ki, cə­sa­rət, dü­rüst­lük, mərd­lik, saf­lıq, əyil­məz­lik, onun ən xa­rak­te­rik və həm də gö­rü­nən xü­su­siy­yət­lə­rin­dən­dir.   Am­ma onun bir neçə şək­li var ki, o şə­ki­llərə ba­xan­da hər  duy­ğu­lu qəlb­də sir­li-se­hirl bir as­so­sa­si­ya ya­ra­nar...

On­lar­la şe­ir­lə­ri­nin ya­rat­dı­ğı duy­ğu­lar ki­mi;

Mən bir hə­zin nəğ­mə idim,

Din­lə­yə­nim daş ol­du, daş.

Se­vinc idim, qəm de­yil­dim,

Kir­pik­lə­rim yaş ol­du, yaş.

At­dı-tut­du fə­lək mə­ni,

Çaş-baş sal­dı kə­lək mə­ni,

Tər­pət­məz­di kü­lək mə­ni;

Dur­du­ğum yer boş ol­du, boş.

Su­sum sus­maq qı­zıl­dı­sa

Sus­ma­ğım da sı­zıl­tı­sa ...

Və ya;

“Ya­nıq Kə­rə­mi­yə” oy­na­ma, ba­la,

Bu dər­də-ələ­mə oy­na­maq ol­maz.

Ona əl qal­dı­rıb oy­na­maq üçün

Gə­rək baş­dan xa­rab ola­san bir az.

In­di­dən dər­di­ni dərk elə­mə­sən

Dər­di­nin üs­tü­nə dərd gə­lə bi­lər.

Kə­rə­min dər­di­nə dərd­di de­mə­sən

Ta­le­yin on­dan da sərt gə­lə bi­lər.

“Ya­nıq Kə­rə­mi”yə oy­na­ma, ba­la,

Də­li­di de­yər­lər, gic­di, de­yər­lər.

So­yu­nu, kö­kü­nü ta­nı­ma­ya­na

Soy­suz­du,- de­yər­lər,- bic­di,- de­yər­lər.

Ye­tər, il­lər bo­yu yas gü­nü­mü­zü

Bay­ram elə­mi­şik, toy elə­mi­şik.

Ne­çə Kə­rəm­lə­ri, Ba­ha­dur­la­rı,

Qa­ra ke­şiş­lə­rə pay elə­mi­şik.

Pay­la­ya-pay­la­ya pay­sız qal­mı­şıq,

Di­ki­lib ço­xu­nun gö­zü Al­la­ha.

Öm­rü­mü­zə elə dü­yün sal­mı­şıq,

Val­lah, rəh­mim gə­lir dü­zü, Al­la­ha.

Dü­yün­lər Əs­li­nin düy­mə­lə­ri­di,

Aç­dıq­ca bağ­la­nır, ya­nı­rıq axı!

Nə­yin ye­ri de­yil, nə­yin ye­ri­di;

Ni­yə bu­nu çə­tin qa­nı­rıq axı?!

Kə­rəm çı­tır-çı­tır hə­lə də ya­nır,

Gör­mü­şük ya­nar­lar ya­na­na, ba­la.

Kə­rə­min na­lə­si ər­şə da­ya­nır,

Oy­na­ma, oy­na­ma, oy­na­ma, ba­la.

Ada­ma elə gə­lir ki, bu boy­da dün­yay­la çar­pı­şıb-vu­ru­şan, san­ki dö­yüş­lər­də zə­if­lə­miş, am­ma ina­dın­dan dön­mə­yən, bir an­lıq nə­fə­si­ni də­rib, qə­rib-qə­rib dü­şün­cə­lə­rə da­lan, bi­raz da ümid­siz­lə­şən, am­ma ümi­di­ni kəs­mə­yən və ye­ni­dən dö­yü­şə baş­la­maq is­tə­yən bir qəh­rə­ma­nın ob­ra­zı­nı xa­tır­la­dır şairin şeirləri, elə şəkilləri də. Dərs de­di­yi tə­lə­bə­lə­ri də, iş yol­daş­la­rı da, biz şa­ir dost­la­rı da onun doğ­ru­dan da boy­-bu­xun­lu, sağ­lam və mü­ba­riz ruh­lu bir şəx­siy­yət ol­du­ğu­nun can­lı şa­hid­lə­ri­yik. Bu söylədiklərimiz isə ən çox onun da­xi­li alə­mi­nə güzgü tutduğundan bu fikirləri də siz­lər­lə bö­lü­ş­mək qə­ra­rı­na gəl­dik...

Ya­ra­dı­cı­lı­ğı bo­yu Azər­bay­can ədə­biy­ya­tı­nın klas­sik (nü­mu­nə­vi) ənə­nə­lə­ri­ni la­yiq­li şə­kil­də ya­şa­dan, li­rik şe­ir­lə­ri ilə ürə­yi­mi­zin “Sa­rı si­mi­ni” tit­rə­dən, mə­qa­mı gə­lən­də afo­rizm­lər­lə zən­gin­ləş­di­rən, sa­ti­rik şe­ir­lə­ri ilə də içi­miz­dən ke­çən eti­raz­la­rı özü­nə­məx­sus poe­tik bir dil­lə təq­dim edən şa­ir qar­da­şı­mı­za Uca Tan­rı­dan möh­kəm can­sağ­lı­ğı, fə­rəh­li ömür və gö­zəl ya­ra­dı­cı­lıq uğur­la­rı di­lə­yi­rik. Sö­zü­mü­zün əv­və­lin­də qeyd et­di­yi­miz ki­mi, onun­la ilk ta­nış­lıq vaxt­la­rı­mız­dan bu ya­na ha­fi­zə­miz­də qa­lan şe­ir­lə­rin­dən bir qis­mi­ni (ya bü­töv, ya da ix­ti­sar­la) si­zin­lə bö­lüş­dük. İn­di isə,də­yər­li oxu­cu­lar, MƏN BİR HƏZİN NƏĞMƏ İDİM ad­lı bu poe­tik aləm­lə baş-ba­şa qal­ma­ğı­nı­zı is­tər­dik. Dillər əzbəri olmağa layiq, amma zamanın dolaşıq yollarında “yubanan”, 2024-cü ildə “ELM və TƏHSİL” nəşriyyatında çap etdirdiyimiz kitabdakı şeirlərlə tanışlıqdan sonra, elə sanırıq ki,əsil ya­xın­lıq, doğ­ma­lıq baş­la­ya­caq­dı...Uğur­lar ol­sun!

        Də­rin sev­gi­lər­lə: MEH­Dİ CA­LAL

Filoloq, AYB-nin   və AJB-nin üzvü, ARTİ-nin əməkdaşı