Günlərin bir günündə Sədi Şirazini şahın hüzuruna çağrırlar. O, şahın hüzuruna gəlir və deyir:- Padişah -aləm, sağolsun, qulluğunuzdayam!
Şah diqqətlə və zəhmlə ona baxıb əmr edir:- Mənim böyüklüyümdən, ədalətimdən və mərhəmətimdən bir əsər yazmalısan ! Şirazi bir qədər düşündükdən sonra dilənir:- Padişah-aləm sağolsun, mən hər şeyı ürəyimin səsilə yazıram. Amma bilmirəm, ürəyim nə deyəcək!
Şah şairin cavabından əsəbləşir və ucadan səslənir:- Bu yaramazı zindana atın, bəlkə ondan sonra ağıllana! Onu aparıb zindana salırlar. Zindanda bir çobanda varmış. Sədi Şirazi görür ki, çoban ona baxıb hey ağlayır, kirimək bilmir. Çobanın göz yaşları onu da kövrəldir.
Onun göz yaşlarına dözməyib soruşur:
- Qardaş, niyə belə ağlayırsan, yəqin arvad- uşağın yadına düşüb?!
Çoban göz yaşları içində zarıyaraq:
- Sənin saqqalına baxıram, keçim yadıma düşur, arvad-uşaq üçün yox, keçim üçün ağlayıram! Görəsən, yazıq keçim indi nağayrır?! - deyir.
Sədi Şirazi əllərilə başını tutur və deyir ki , belə nadanla bir yerdə qalmaqdansa, şahın sifariş etdiyi əsəri yazım.
Şahın yanına qayıdır və deyilən əsəri yazır. Bax qananla-qanmazın, şairlə- cahilin bir yerdə olması belə bir facıədir!