Bir zaman dünyada yaşıyandılar,

Qohumluq adını daşıyandılar,

İndisə uzaqdan baxıb,yandılar.

Köçən insanların ruhu ağlayır,

Nəsildən köçənin çoxu ağlayır.

******

Yeni nəsil,yadlaşaraq yad olub,

Bir-birini yandıran bir od olub,

Qohumluqlar yalnız dildə,ad olub.

Köçən insanların ruhu ağlayır,

Nəsildən köçənin çoxu ağlayır.

******

Nəsil parçalanıb,nəsil dağılıb,

Narahat kəslərin ruhu boğulub,

Bu nəsildən,yalnız bircə ad qalıb.

Köçən insanların ruhu ağlayır,

Nəsildən köçənin çoxu ağlayır.

******

Bu dünyanı əbədilik sanırlar,

Öz səhvlərin gizlədirlər,danırlar,

Yaşamağın,həvəsiylə yanırlar.

Köçən insanların ruhu ağlayır,

Nəsildən köçənin çoxu ağlayır.

******

Özgəsindən dost tutubdu özünə.

Məclisində qohum dəyməz gözünə,

Vaxt gələcək,o döyəcək dizinə.

Köçən insanların ruhu ağlayır,

Nəsildən köçənin çoxu ağlayır.

******

Əvvəlkilər yığışardı,gələrdi,

Bir dərd olsa,həmin dərdi bölərdi.

Unudulub bu hal,neçə illərdi.

Köçən insanların ruhu ağlayır,

Nəsildən köçənin çoxu ağlayır.

******

Bu nəsili parçalayıb,böldülər,

Bax bu halı,qəhrəmanlıq bildilər,

Bilməz-bilməz sonra deyib,güldülər.

Köçən insanların ruhu ağlayır,

Nəsildən köçənin çoxu ağlayır.

******

Heç kəs bir-birini salmayır yada,

Yetişmir köməyə,yetişmir dada,

Doğma qohumunu,o verir bada.

Köçən insanların ruhu ağlayır,

Nəsildən köçənin çoxu ağlayır.

******

Bir gün haqq yoluna sən gələcəksən,

Özünə hirslənib,dillənəcəksən,

Peşmanlıq çəkərək,sən deyəcəksən,

Köçən insanların ruhu ağlayır,

Nəsildən köçənin çoxu ağlayır.

******

Şeirin müəllifi:Dünya Qarabağlı-Texniki Universitetin İqtisadiyyat və İdarəetmə fakültəsinin tələbəsi.