Təvazökarlıqdan uzaq da olsa, mən Azərbaycanın tanınmış və sevilən yazıçılarından biriyəm. Buna da səbəb həddindən artıq səmimi olmağımdı, həm danışığımda, həm də əsərlərimdə. Bu günədək nə danışığımda, nə də yazılarımda kimisə hədələməmişəm. Hədə mənim xarakterimə ziddi. Sarkazm olar, ironiya olar, buna da yazılarımda çox rast gəlmək olar.
Amma nədənsə mənim Parlamentdə Ermənistanla və Makronla bağlı dediyim fikirlər ermənilərin bərk xətrinə dəyib, qəzəbləniblər və məni hədəf götürüblər. Erməni mediası yazır: «Azərbaycanlı deputat Makronu hədələyir və əhalisi azalmış Artsaxın «təmir edilmiş kilsələri» ilə öyünür. Milli Məclisin bu gün keçirilən iclasında «alovlu nitq» səsləndirib.
«Fransanın urana ehtiyacı var, indi onun yeganə ümidi Qazaxıstandır. Qazaxıstandan Fransaya iki yol var. Uran təyyarələrlə daşınmadığı üçün gəmilərlə daşınmalıdır (burda fikrimi təhrif ediblər. Mən təkcə gəmilər yox, dəmiryol vasitəsilə də demişəm- A.A.). Bunun üçün də ya Rusiyadan keçən yol, ya Azərbaycandan keçən yol olmalıdır. Rusiya buna icazə vermir, Azərbaycan qalır. Sanksiya tətbiq etsək, Fransa nə edəcək?», - deyə «həvəsli» parlamentari bildirib.
Abbas daha da ilhamlanaraq dedi: «Mən çox istərdim ki, Makron Azərbaycana dəvət olunsun, gəlsin görsün ermənilər burda necə yaşayır. Biz kilsələri və sinaqoqları sökmürük (yenə də fikrimi tam verməyiblər, mən demişəm ki, kilsə də, sinaqoq da, məscid də bizim üçün Allah evidir və müqəddəsdir - A.A.). Makron gəlsin görsün Şuşada kilsələr necə təmir olunur. Amma düzünü desəm, belə imkanım olsaydı, onları təmir etməzdim».
Azərbaycanlı deputatın təhqiramiz formada (erməni kilsələrinin «təmiri» adlandırdığı – xaçların yıxılması, erməni mədəni irsinin qəsb edilməsi) öyünməsi etnik təmizləmə təhlükəsi altında olan Qarabağın kütləvi şəkildə boşaldılması fonunda daha da hörmətsizlik kimi səslənir».
Əvvəla, Ermənistan mediasının yazdığı kimi, burada heç bir hədə yoxdur, heç bir erməni mədəni irsinə də əl vurulmayıb. Bakıdakı erməni kilsəsindən tutmuş Qarabağdakı kilsələrə qədər hamısı yerində durur. Və yuxarıda dediyim kimi, hətta təmir etmişik. Bu dəqiqə Şuşadakını da vurhavur təmir edirik.
Amma siz Qarabağda bir məscid də saxlamamısınız, bir abidə də saxlamamısınız. Məscid, abidə nədi ey, hətta bir ev də qoymamısız qala. Bütün şəhər və kəndlərimizi darmadağın etmisiniz. Və bu 30 ildə Fransa, eləcə də Makron dilini dinməz yerinə qoymuşdu, bir dəfə demədilər və demədi ki, ermənilər, bu faşizmi dayandırın.
İkincisi, biz Qarabağda bir erməni kəndini də, bir qəsəbəsini də dağıtmamışıq. Halbuki buna bizim imkanımız vardı, amma ev-eşik dağıtmaq, dinc əhaliyə əl qaldırmaq bizim millətin xarakterinə yaddır. Ona görə ki, biz erməni deyilik, biz türkük, azərbaycanlıyıq.
Möhtərəm Prezidentimiz İlham Əliyevin dediyi kimi, biz sülh tərəfdarıyıq. 44 günlük müharibədən sonra da Ali Baş Komandanımız dəfələrlə Qarabağda yaşayan ermənilərə müraciət edib ki, kim istəsə Azərbaycan vətəndaşlığını və Konstitusiyasını qəbul edib Qarabağda yaşaya bilər. Yəni biz erməniləri Qarabağdan məcbur köçürməmişik. Onlar özləri Ermənistanın hansı məkrli siyasətinə görə isə könüllü olaraq Qarabağı tərk edib.
Yuxarıda dedim, mən yazıçıyam və Zori Balayandan tamamilə fərqli yazıçıyam. Mən Zori Balayan kimi xalqımıza başqa millətə nifrət toxumu aşılamıram.
Zori Balayan kimi 6-7 yaşlı qızcığazı diri-diri divara mismarlayıb dərisini necə soymaqdan və ölümünü gözləməkdən necə ləzzət aldığını yazmıram. Və əsərlərimdə oxucularıma erməni xalqına nifrət aşılamıram.
Bir neçə misal çəkə bilərəm. Məsələn, elə «Dolu» romanımda və «Dolu» filmimdə belə bir yer var. Əsgərlərimiz bir erməni qızını əsir götürürlər, amma Drakon həmin qızı azad edir, deyir get evinizə: «Mən arvad davası eləmirəm, biz torpaq davası edirik!»
Mən də istəsəydim qələm əlimdəydi, Zori Balayan kimi yazardım. O qızı verərdim əsgərlərin əlinə zorlayardılar, sonra da öldürərdi, amma etmədim. Bu romanı yazanda həmin vaxt sizin bizim qadınlara və qızlara elədikləriniz vəhşiliklər gözlərimin qabağından keçsə də, mən məsələyə bir azərbaycanlı kimi, bir yazıçı kimi humanist yanaşdım. Bununla da əsgərlərimizə aşılamaq istədim ki, düşmənin qız-gəlininə toxunmaq olmaz, ən azı ona görə ki, biz erməni deyilik və mən də Zori Balayan.
Və yaxud «Çadırda Üzeyir Hacıbəyov doğulmaz» əsərimdə olduğu kimi. Əsərin azərbaycanlı qəhrəmanı Əfqanıstanda erməni Aşotla səngərdə bir döyüşür. Və Azərbaycandan anası ona iki dua göndərir, yazır: «Oğul, bu duanın birini sən öz köynəyinə taxarsan, birini də dostunun köynəyinə, Allah sizi qoruyar». Azərbaycanlı döyüşçü də duanın birini öz köynəyinə bağlayır, birini də erməni dostunun köynəyinə. Döyüşdə erməni yaralanır, mühasirəyə düşürlər, amma azərbaycanlı onu tək qoymur, on kilometr çiynində daşıyaraq gətirib Sovet qərargahına çatdırır. Hərçənd ki, yolda erməni ona yalvarır ki, məni öldür, heç olmasa sən sağ qal. Amma azərbaycanlı ona qulaq asmır və sağ-salamat gətirib çatdırır hospitala və erməni ölmür. Onu da bir azərbaycanlı ananın yazdığı dua xilas edir.
Mən oxucularıma bunları aşılayıram.
Və yaxud «Qar üstündə qan çiçəyi» povestimdə və kinossenarimdə əsgərlərimiz 18 yaşlı bir erməni əsgərini əsir götürürlər. Dağ, qış, qiyamət, şaxta, boran… bizim bütün əsgərlər donub ölürlər. Komandir görür ki, bu erməni uşaq da donub öləcək. Fikirləşir ki, onun da anası, bacısı, sevgilisi var, istəsə o, sağ qala bilər. Və üzünü tutur erməni əsgərə, üç yüz metr aralıdakı erməni postunu göstərib deyir: «Dur get özününkülərin yanına. İdi jivi!» Komandir özü donub ölsə də, erməni əsiri buraxır ki, yaşasın.
Belə misalları çox çəkə bilərəm, yoruldum. Mən bizim millətin böyüklüyünü, kişiliyini, mərdliyini göstərməyə çalışmışam.
Mənim Zori Balayandan, sizin yazıçılardan fərqim budur. Çünki mən böyük bir xalqın oğluyam, mən Zori Balayan deyiləm.
Və sonda. Ermənistanı revanşist müharibəyə qızışdıran, onlara silah-sursat göndərən Makrona da bircə sözüm var: «Nəynən, Alış?».