Mən heç vaxt müharibə xatirələrimi yazmıram. Adətən çalışıram bunu bədii əsər kimi – roman, povest şəklində yazım, özüm də əsərlərimdə obraz kimi olmayım. Amma baxıram ki, trol dəstəsi sosial şəbəkələrdə mənim televiziyada və ya mətbuatda hər hansı bir çıxışımdan sonra atılırlar ortalığa ki, sən Qarabağ savaşında hardaydın? Məcbur olub bu yaxınlarda bir-iki kəlmə onlara cavab verdim. Və indi belə qərara gəldim ki, 44 günlük müharibədə harda olmağımı və xatirələrimi yazım. Həm də sənəddi, gələcək nəsillər üçün.
44 günlük müharibənin 15 gününü cəbhə bölgəsində olmuşam. Buyurun, birini oxuyun.
Müharibənin ən qızğın çağıdır. Səhr saat 7. «Allah, Məhəmməd, Ya Əli» deyib köməkçimlə Bakıdan çıxıram, üzü Füzuliyə. Saat 11-ə işləmiş Horadizdəyəm. Füzuli Rayon İcra Hakimiyyətinin başçısı Alı Alıyevlə görüşürəm. Üzü gülür, çünki Ordumuz düşməni it kimi qovaraq kəndləri azad edir. Ayaqüstü bir stəkan çay içirəm. Deyir, günortaya yemək hazırlasınlar? Deyirəm, yox, vaxt yoxdu.
Gəlirəm Füzuli rayon Mərkəzi Xəstəxanasına. Burda yaralılar yatır. Baş həkim Natiq Şükürovla palataları gəzib yaralılarla görüşürəm. Həm xəstəxanada, həm də palatalarda yüksək səliqə-səhman və yüksək müalicə də öz yerində. Az qala hər yaralıya bir tibb bacısı təhkim olunub.
«Dolu» filmi məni necə məşhurlaşdırıbsa yaralı əsgərlərimizin demək olar ki, hamısı məni tanıyır. Zarafatlaşıram, ruh verirəm. Adətən də suallarım belə olur, «harda yaralanmısan, özun haralısan, neçə yaşın var, evlisən, yoxsa subay? Evlisənsə, neçə uşağın var?». Hər palatada 3 əsgər yatır. Palataların birində məlum olur ki, yaralıların biri Gəncədəndir, biri Yardımlıdan, biri də Ağdamın Zəngişalı kəndindən. Gəncədən olan evlidir, 2 uşağı var, Yardımlıdan olan subaydı, ağdamlı da subaydı. Yardımlı balasına deyirəm ki, toyuna mən əmini də dəvət edərsən. Gülümsüyür.
Ağdamlı dilxor halda deyir:
- Mən də subayam, bəs, mənə niyə demirsən toyuna məni də dəvət edərsən?
Gülürəm:
- Atanı da tanıyıram, əmini də. Bir ton olmasa da xeyli çörək yemişik və yenə yeyirik. Əmin də qohumumdu. Sənin toyuna onsuz da məni çağıracaqlar, narahat olma.
Başqa bir palataya gedirəm. Bir tibb bacısı yaralı əsgərin ayaqlarını yuyur. Adam balasının, qardaşının ayağını belə yuyar. Bu vaxt qəribə bir hadisə baş verir. Yaşlı bir qadın palataya girir. Heç demə, tibb bacısının ayağını yuduğu əsgərin anasıymış. Mənzərəni görüb gözləri dolur və tibb bacısına deyir:
- Saa qurban olum, ay qızım.
Tibb bacısı:
- Mən də bu uşaqlara qurban olum.
Əsgərlərin biri bakılıdı, biri yenə yardımlılı, biri də ağcabədili. Dərdləşirik. Bakıdan olan subay əsgərə deyirəm:
- Dostum, sağalıb gedəndə bu tibb bacılarından birini qaçırt apar.
Natiq həkim:
- Məllim, sən Allah, yox, tibb bacıları çatışmır. – deyə hövlnak deyir ki, elə bil bu gün-sabah bakılı balası onun tibb bacılarından birini qaçıracaq.
Dəhlizə çıxanda başılovlu bir tibb bacısı yürüyə-yürüyə Natiq həkimin yanına gəlir:
- Doktor, otuz birinci palatadakı qolu yaralı əsgəri döyüşçü dostları qaçırdıb. Məktub yazıb qoyub ki, mən bir qolumla də vuruşa bilərəm. Getdim döyüşə.
Natiq həkim deyir:
- Məllim, bu birinci hadisə deyil. Elə bir balaca sağalan kimi qaçırlar yenidən döyüş meydanına.
Ürəyim fərəhlə dolur:
- Budur, Azərbaycan milləti!
Və bütün palataları gəzirəm, yaralılara cansağlığı arzulayıram. Hamısı da xahiş edir ki, şəkil çəkdirək. Şəkil çəkdiririk.
Çıxanda foyedə həkimlərin və tibb bacıların bir qrupu xahiş edirlər ki, onlarla da şəkil çəkdirim. İki şəkil çəkdiririk, biri maskalı, biri maskasız. O da onların xahişiylə, evdə tanısınlar ki, kim-kimdi.
Xəstəxanadan çıxıram. Xəstəxananın önündə yaralı əsgərlərin valideynləri toplaşıb, amma onları görüşə buraxmırlar. Hətta şikayət edirlər ki, bayaq bir qadını buraxdılar, bəs, bizi niyə buraxmırlar? Vəziyyəti, pandemiyanı izah edirəm. Razılaşırlar. Daha sonra müharibədəki vəziyyətlə bağlı sorğu-sual edirlər.
- Darıxmayın, çox qısa zamanda müharibə bitəcək. Ordumuz zəfərlə irəliləyir. Görəcəksiniz, lap bu günlərdə bayrağımız Şuşa qalasına sancılacaq.
Üz-gözlərindəki ümidi görürəm. Xeyli söhbətləşirik və sonra deyirəm ki, məni bağışlayın, mən hələ digər cəbhə bölgələrinə də gedəcəm.
Ordan gəlirəm Beyləqanda xocavəndlilərin məskunlaşdığı qəsəbəyə. İcra başçısı Eyvaz Hüseynov da, prokuror da, polis rəisi də, DTX rəisi də bir yerdədirlər. İbad Hüseynovla görüşmək istəyirəm. Deyirlər ki, İbad qazi dostlarıyla ön cəbhədə döyüşdədi, yenə Birinci Qarabağ müharibəsindəki kəşfiyyatçılarına komandirlik edir.
Günortadı. Deyirlər, onsuz da çörək yeməlisən, gedək bir yerdə yeyək.
- Vaxtım yoxdu. Hələ Ağcabədi, Ağdama da getməliyəm, amma bir stəkan çayınızı içərəm.
Köməkçim dilxordu. Aclığa heç dözümü yoxdu.
- Darıxma, axşam ya Bayatda, ya da Əfətlidə səni yaxşı yedirdib-içirdəcəm.
Yolumuz Ağcabədiyədi.
(Ardı var)